ارتقاء كيفيت پارامترهاي خروجي آشكارساز دستگاه گاز كارماتوگراف

کروماتوگرافي نامي است که به دستة خاصي از روشهاي جداسازي با کارايي زياد اطلاق
مي شود. روشهاي تجزية شيميايي در بهترين حالت گزينشي و در موارد معدودي هم ويژه عمل
مي کنند. به همين دليل جداسازي آناليت از مزاحمت هاي بالقوه، يک مرحلة مهم در اکثر روشهاي تجزيه اي است. بدون شک متداولترين روش جداسازي تجزيه اي، کروماتوگرافي است که در تمام شاخه هاي علوم کاربرد دارد. در اوايل قرن بيستم کروماتوگرافي توسط گياه شناس روسي، ميخائيل تسوت، ابداع و نامگذاري شد. او اين تکنيک را براي جدا کردن رنگدانه هاي گياهي از قبيل کلروفيل و زانتوفيل، با عبور دادن محلولهايي از اين ترکيبات از داخل يک ستون شيشه اي که با پودر نرم کلسيم کربنات انباشته شده بود، به کار برد. چون گونه هاي جدا شده به صورت نوارهاي رنگي در ستون ظاهر شدند، وي نام کروماتوگرافي را براي اين روش انتخاب کرد. اما کروماتوگرافي هرگز به ترکيبات رنگي محدود نشد و امروزه اغلب جداسازيها بر مبناي کروماتوگرافي، بر روي مخلوطي از مواد بيرنگ، از جمله گازها صورت مي گيرد. نه تنها به دليل ابداع تکنيکهاي جديد کروماتوگرافي، بلکه همچنين به دليل افزايش نياز دانشمندان به روشهاي بهتر براي تشخيص اجزاي مخلوطهاي پيچيده، دامنة کاربرد کروماتوگرافي به طور حيرت آور گسترش يافت. تأثير شگفت آور اين روشها بر علم را مي توان با اهداي جايزة نوبل 1952 به مارتينو سينج به پاس اکتشافات آنها در زمينة کروماتوگرافي دريافت.